Дар ду мохи охир халки Хитой гуё дар обхои чукур зиндагй мекунад. Ин тақрибан бадтарин эпидемия пас аз таъсиси Ҷумҳурии нави Чин аст ва он ба ҳаёти ҳаррӯзаи мо ва рушди иқтисодии мо оқибатҳои пешгӯинашаванда овард.

Аммо дар ин лахзаи душвор мо аз тамоми гушаю канори чахон гармиро хис кардем. Дустони зиёде ба мо ёрии моддию маънавй расонданд. Мо хеле мутаассир будем ва боварии бештаре доштем, ки ин замони душворро паси сар кунем. Ин эътимод аз рӯҳияи миллии мо ва дастгирӣ ва кӯмак дар саросари ҷаҳон бармеояд.

Ҳоло, ки вазъи эпидемиявӣ дар Чин тадриҷан мӯътадил шудааст ва шумораи мубталоён кам шуда истодааст, мо боварӣ дорем, ки он ба зудӣ барқарор хоҳад шуд. Аммо дар баробари ин, вазъи эпидемиявӣ дар хориҷи кишвар рӯз то рӯз шадидтар мешавад ва шумораи одамоне, ки дар Аврупо, Иёлоти Муттаҳида ва дигар минтақаҳо мубтало шудаанд, ҳоло зиёданд ва ҳоло ҳам меафзояд. Ин падидаи хуб нест, мисли Чин ду моҳ пеш.

Дар ин ҷо мо самимона дуо мегӯем ва таманно дорем, ки вазъияти эпидемия дар тамоми кишварҳои ҷаҳон ҳарчи зудтар хотима ёбад. Ҳоло мо умедворем, ки гармӣ ва рӯҳбаландие, ки аз тамоми кишварҳои ҷаҳон эҳсос мешавад, ба одамони бештар расонем.

Биёед, Чин бо шумост! Мо албатта душвориҳоро якҷоя паси сар хоҳем кард!